ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ…ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ(!)

Η αφορμή για το συγκεκριμένο, και ελπίζω σύντομο, σχόλιο είναι μια ανάρτηση που έκανε στο Facebook η αγαπητή μου ξαδερφή Μαρία, αναφορικά με ένα «ανέκδοτο» στο οποίο ένας μαύρος - έγχρωμος(;) - αφού γίνει δέκτης ρατσιστικού σχολίου σχετικά με το πώς δεν είναι (απο)δεκτός γιατί ακριβώς είναι έγχρωμος – απαντά (με δική μου απόδοση στα Ελληνικά) τα εξής στον λευκό:

«Εγώ γεννήθηκα Μαύρος, όταν κρυώνω είμαι Μαύρος, όταν είμαι άρρωστος είμαι Μαύρος και όταν πεθάνω θα είμαι Μαύρος. Εσύ όμως όταν γεννήθηκες ήσουν ροζ, όταν κρυώνεις γίνεσαι μωβ, όταν αρρωσταίνεις είσαι χλωμός σαν το λεμόνι, και όταν πεθάνεις θα είσαι εκρού (του νεκρού), και λες εμένα έγχρωμο;»

Πληρωμένη και σωστή απάντηση. Αυτά που έχω να πω όμως είναι:

Δυστυχώς η διανόηση της ανθρωπότητας είναι ακόμη σε προεφηβικό στάδιο. Οι περισσότεροι από μας, σκέφτονται μέσα σε πλαίσια τα οποία έχουν διαμορφωθεί από την παιδική μας ηλικία, από το σχολείο, και από την τοπική κοινωνία και κράτος στο οποίο έχουμε μεγαλώσει.

Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η άποψη του κάθε ανθρώπου σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή σε όλον τον κόσμο, για το τι είναι ο «εχθρός» και για το ποιος είναι αποδεκτός ή όχι σε μια κοινωνία.

Έτσι, για μας τους Έλληνες οι Τούρκοι είναι ο «εχθρός», αν μικροί δεν τρώγαμε το φαγητό μας θα μας έπαιρνε ο «γύφτος», ενώ οι «Αλβανοί» είναι κλέφτες, οι «Ουκρανές» είναι για τα στριπ κλαμπ, κλπ.

Για τους Ισραηλίτες ο Εχθρός είναι οι Παλαιστίνιοι και τούμπαλιν.

Για τους Μουσουλμάνους οι άπιστοι Χριστιανοί.

Για τους Αμερικανούς – God bless America – της δεκαετίας του 60 ο εχθρός ήταν οι «Κόκκινοι». Σήμερα η «διεθνής τρομοκρατία». Και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Η διαφορετικότητα των ανθρώπων συνεχίζει να μην είναι αποδεκτή σε πολλούς από εμάς. Εδώ και χιλιετίες μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους: Κρατικά σύνορα, πολιτιστικές διαφορές, θρησκευτικός φανατισμός, γλωσσική διαφοροποίηση, το χρώμα της επιδερμίδας μας.

Αυτός που μιλά άλλη γλώσσα, που πιστεύει σε άλλο Θεό, που έχει άλλα έθιμα, που δεν μοιάζει με μας είναι «ξένος».

Αυτή η λέξη, ΞΕΝΟΣ, από μόνη της δεν λέει τίποτα. Σίγουρα κάποιος που δεν είναι από τον τόπο μας είναι ξένος. Καμία αντίρρηση. ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ, όμως είναι;

Το κριτήριο, αν κάποιος είναι σε μας αποδεκτός έχει να κάνει άραγε με τα κοινωνικο-φυλετικά χαρακτηριστικά του; Αν ναι, τότε είναι αυτό σωστό;

Έστω πως έχουμε δύο γείτονες. Ο ένας λευκός, πλούσιος, σπουδαγμένος. Ο άλλος όχι λευκός, ούτε πλούσιος, ούτε με πτυχία πανεπιστημίου. Η εικόνα που αυτόματα θα έρθει στο μυαλό μας είναι πως μάλλον τον πρώτο γείτονα θα διαλέξουμε να συναναστραφούμε, σωστά;

Προφανώς. Γιατί ο πρώτος γείτονας είναι κοινωνικά αποδεκτός, δεν είναι ξένος προς εμάς. Αυτό πάλι δεν είναι κακό από μόνο του. Στο κάτω – κάτω με ποιόν διαλέγουμε να συναναστραφούμε είναι δική μας επιλογή.

Το κακό όμως προκύπτει την στιγμή που θα αποκλείσουμε, απορρίψουμε, αγνοήσουμε τον δεύτερο γείτονα όταν μας χαιρετίσει, όταν μας προσκαλέσει, όταν ζητήσει τη βοήθειά μας για κάτι. Εκεί θα έχουμε κάνει το σφάλμα μας. Θα έχουμε απορρίψει έναν άνθρωπο, με μοναδικά κριτήρια όχι τι είναι (από πλευράς ήθους, σκέψης, μόρφωσης), αλλά από το ποιος είναι (όχι έλληνας, ξένος, αλλόθρησκος, διαφορετικός).

Και αν μαθαίναμε κάποια στιγμή πως ο πρώτος γείτονας μπήκε φυλακή για παιδοφιλία;
…

Ανθρωπολογικά ο «φόβος προς το ξένο, το διαφορετικό», έχει εξηγηθεί έως ένα βαθμό. Στα χρόνια του Homo Sapiens όταν ήταν κυνηγός και ζούσε σε νομαδική κατάσταση (πριν καν δημιουργηθούν οι πρώτες οικιστικές εστίες), η ομάδα ήταν η ζωή του κάθε ατόμου, αλλά και η εγγύηση επιβίωσης του. Ένας άλλος, ένας «ξένος» ως προς την ομάδα, μια άλλη «ξένη» ομάδα αποτελούσε έναν ανταγωνιστικό παράγοντα στον κυνηγότοπο, στην επιβίωση της ομάδας, στην ίδια της την ύπαρξη. Κατά συνέπεια κάπου στο DNA μας ίσως υπάρχουν κατάλοιπα εκείνης της προϊστορικής εποχής, όπου ένας βασικός παράγοντας επιβίωσης ήταν και ο φόβος, η καχυποψία προς τον άγνωστό, τον διαφορετικό, αυτόν που δεν ανήκει στην ομάδα μας.

Σήμερα όμως, ως ανθρωπότητα, έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση μας σε βαθμό που πλέον από εμάς εξαρτάται και η επιβίωση όλου του πλανήτη.

Μήπως, λοιπόν, κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα αρχέγονα ένστικτα; Μήπως είναι καιρός να ωριμάσουμε λίγο σαν ανθρωπότητα;

Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω…BlackmidnighT