Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

ΣΤΑ – ΑΡΑΧΝΙΝΑ – ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΠΙΑΝΟΝΤΑΙ…

Τελικά, ίσως γίνει καλή συνήθεια το blogαρισμα. Αλλά τα γεγονότα και οι αφορμές υπάρχουν: Όντας γεννημένος και μεγαλωμένος στον (όμορφο) Βόλο, στην πόλη που αν και λόγω συνθηκών δεν ζω, αλλά ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ, τα γεγονότα με την ποδοσφαιρική ομάδα – και την «κάθαρση του Ελληνικού ποδοσφαίρου» με κάνουν να νιώθω πίκρα, και για άλλη μια φορά αδικημένος από τη «δικαιοσύνη». Αυτή τη φορά όχι ως απλός πολίτης που αδικήθηκε για οικοπεδικές διαφορές, αλλά ως Βολιώτης.

Όταν – βολικά είναι η αλήθεια για την κυβέρνηση (χρονολογικά και συγκυριακά) – ξέσπασε το «σκάνδαλο» των στημένων αγώνων, μια συγκρατημένη αισιοδοξία για επιτέλους κάθαρση, ήταν θα έλεγα διάχυτη. Στη συνέχεια, κάπου το θέμα πάγωσε, η επικαιρότητα ασχολήθηκε με άλλα πράγματα (κρίση – οικονομία) και το «σκάνδαλο» έπεσε σε δεύτερη μοίρα.

Και κάπου εκεί, άρχισαν οι υποβιβασμοί, οι εφέσεις, οι αφαιρέσεις βαθμών και χτες ο τελικός(;) υποβιβασμός στη Δ’ Εθνική για Βόλο - Καβάλα. Ενδιαφέρουσα άποψη, δεν μπορώ να πω, ίσως και μερικοί να νιώσουν δικαιωμένοι, και ίσως να θεωρήσουν πως πράγματι η πολιτεία για άλλη μια φορά χειρίστηκε με αποτελεσματικότητα, διαφάνεια, και (αυστηρή) δικαιοσύνη το θέμα. Ίσως μάλιστα να φτάσουν στο σημείο να νιώσουν πως πράγματι, στο ποδόσφαιρο, ήρθε επιτέλους, κάθαρση.

Και αν κάποιος ισχυριστεί πως η απόφαση ήταν «πολιτική» και όχι «δικαιοσύνης», τότε συμφωνώντας πως η απόφαση του κ. Γερουλάνου είναι πολιτική θα πω: Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία δεν είναι διαφορετικές και ξεχωριστές κατά το σύνταγμα; Μπορεί να εφαρμόζει άραγε η πολιτική εξουσία δικαστικό έργο;

Δεν προτίθεμαι να κάνω ανάλυση για το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα μείνω μόνο στο γεγονός πως νιώθω πως η «δικαιοσύνη» και η «πολιτεία», για άλλη μια φορά, αδίκησε.

Με ποιον τρόπο όμως;

«Σκάνδαλα», «παράγκες», «στημένα» και ό,τι άλλο θέλετε υπήρχε και - προφανώς – συνεχίζει να υπάρχει, έστω και αν μερικοί καταπιούν το χάπι της δίκαιης «τιμωρίας». Νομοτελειακά, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, και αν δεν με απατά η μνήμη μου, κάπου στα χρόνια της ΕΡΤ και ΥΕΝΝΕΔ, ο ίδιος ο θεϊκός Διακογιάννης, (κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 85), είχε κάνει ντοκιμαντέρ για τα σκάνδαλα του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ως πολίτης και ως άτομο μεγάλωσα με κάποιες αρχές. Μια από αυτές είναι να είμαι δίκαιος. Αν λοιπόν φταίει ο Ολ. Βόλου (ως σύλλογος) να τιμωρηθεί. Αυτό είναι το δίκαιο και έτσι πρέπει να γίνει. Έχω όμως ενστάσεις και απορίες:

Στο σκάνδαλο φαίνεται – από αυτά που ακούγαμε από τα ΜΜΕ – πως οι «ύποπτα εμπλεκόμενοι» με το σκάνδαλο αυτό ήταν 160 – 200 άτομα. Κατά συνέπεια:

• Για να καταλήξει ή «δικαιοσύνη» σε απόφαση, έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες;
• Βγήκαν αποφάσεις για όλους;
• Τέλειωσε η ερευνητική διαδικασία;
• Βρέθηκαν ΣΤΟΙΧΕΙΑ & ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ του Ολ. Βόλου (και της Καβάλας) σε δωροδοκίες ή σε χειραγώγηση αγώνων;
• Από τα 160 – 200 εμπλεκόμενα άτομα ήταν όλοι σχετιζόμενοι ΜΟΝΟ με τον Ολ. Βόλου και την Καβάλα; Άλλες ομάδες – και πιο δυνατά ονόματα (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) δεν είχαν καμία εμπλοκή; Τόσα άτομα – παράγοντες, δηλαδή είχαν να κάνουν με την ποδοσφαιρική διαπλοκή αποκλειστικά με τον Ολ. Βόλου και με την Καβάλα;
• Οι καταδικαστικές αποφάσεις παίρνονται μόνο με ενδείξεις ή με αποδείξεις; (εκτός και αν η «Ελληνική Δικαιοσύνη» εφαρμόζει το νομικό δίκαιο της φυλής των Cardasian του Star Trek, όπου εκεί κάποιος που κατηγορείται από το (απολυταρχικό) κράτος των Cardasian «είναι Ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίον»). Ε, στη χώρα που είμαστε, κάποια θέματα ίσως εξηγούνται μόνο με όρους Επιστημονικής Φαντασίας.

Επειδή για όλα αυτά δεν νομίζω πως υπάρχει ουσιαστική απάντηση σε νομικό και ουσιαστικό επίπεδο, νιώθω αδικημένος.

Όχι γιατί τιμωρήθηκαν (έστω και αν είναι υπόλογες για πραγματικά αδικήματα και πραγματικά το αξίζουν) η ομάδα της Γενέτειρας μου και η Καβάλα, αλλά γιατί τιμωρήθηκαν ΜΟΝΟ ΑΥΤΕΣ.

Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω…BlackmidnighT

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ…ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ(!)

Η αφορμή για το συγκεκριμένο, και ελπίζω σύντομο, σχόλιο είναι μια ανάρτηση που έκανε στο Facebook η αγαπητή μου ξαδερφή Μαρία, αναφορικά με ένα «ανέκδοτο» στο οποίο ένας μαύρος - έγχρωμος(;) - αφού γίνει δέκτης ρατσιστικού σχολίου σχετικά με το πώς δεν είναι (απο)δεκτός γιατί ακριβώς είναι έγχρωμος – απαντά (με δική μου απόδοση στα Ελληνικά) τα εξής στον λευκό:

«Εγώ γεννήθηκα Μαύρος, όταν κρυώνω είμαι Μαύρος, όταν είμαι άρρωστος είμαι Μαύρος και όταν πεθάνω θα είμαι Μαύρος. Εσύ όμως όταν γεννήθηκες ήσουν ροζ, όταν κρυώνεις γίνεσαι μωβ, όταν αρρωσταίνεις είσαι χλωμός σαν το λεμόνι, και όταν πεθάνεις θα είσαι εκρού (του νεκρού), και λες εμένα έγχρωμο;»

Πληρωμένη και σωστή απάντηση. Αυτά που έχω να πω όμως είναι:

Δυστυχώς η διανόηση της ανθρωπότητας είναι ακόμη σε προεφηβικό στάδιο. Οι περισσότεροι από μας, σκέφτονται μέσα σε πλαίσια τα οποία έχουν διαμορφωθεί από την παιδική μας ηλικία, από το σχολείο, και από την τοπική κοινωνία και κράτος στο οποίο έχουμε μεγαλώσει.

Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η άποψη του κάθε ανθρώπου σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή σε όλον τον κόσμο, για το τι είναι ο «εχθρός» και για το ποιος είναι αποδεκτός ή όχι σε μια κοινωνία.

Έτσι, για μας τους Έλληνες οι Τούρκοι είναι ο «εχθρός», αν μικροί δεν τρώγαμε το φαγητό μας θα μας έπαιρνε ο «γύφτος», ενώ οι «Αλβανοί» είναι κλέφτες, οι «Ουκρανές» είναι για τα στριπ κλαμπ, κλπ.

Για τους Ισραηλίτες ο Εχθρός είναι οι Παλαιστίνιοι και τούμπαλιν.

Για τους Μουσουλμάνους οι άπιστοι Χριστιανοί.

Για τους Αμερικανούς – God bless America – της δεκαετίας του 60 ο εχθρός ήταν οι «Κόκκινοι». Σήμερα η «διεθνής τρομοκρατία». Και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Η διαφορετικότητα των ανθρώπων συνεχίζει να μην είναι αποδεκτή σε πολλούς από εμάς. Εδώ και χιλιετίες μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους: Κρατικά σύνορα, πολιτιστικές διαφορές, θρησκευτικός φανατισμός, γλωσσική διαφοροποίηση, το χρώμα της επιδερμίδας μας.

Αυτός που μιλά άλλη γλώσσα, που πιστεύει σε άλλο Θεό, που έχει άλλα έθιμα, που δεν μοιάζει με μας είναι «ξένος».

Αυτή η λέξη, ΞΕΝΟΣ, από μόνη της δεν λέει τίποτα. Σίγουρα κάποιος που δεν είναι από τον τόπο μας είναι ξένος. Καμία αντίρρηση. ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ, όμως είναι;

Το κριτήριο, αν κάποιος είναι σε μας αποδεκτός έχει να κάνει άραγε με τα κοινωνικο-φυλετικά χαρακτηριστικά του; Αν ναι, τότε είναι αυτό σωστό;

Έστω πως έχουμε δύο γείτονες. Ο ένας λευκός, πλούσιος, σπουδαγμένος. Ο άλλος όχι λευκός, ούτε πλούσιος, ούτε με πτυχία πανεπιστημίου. Η εικόνα που αυτόματα θα έρθει στο μυαλό μας είναι πως μάλλον τον πρώτο γείτονα θα διαλέξουμε να συναναστραφούμε, σωστά;

Προφανώς. Γιατί ο πρώτος γείτονας είναι κοινωνικά αποδεκτός, δεν είναι ξένος προς εμάς. Αυτό πάλι δεν είναι κακό από μόνο του. Στο κάτω – κάτω με ποιόν διαλέγουμε να συναναστραφούμε είναι δική μας επιλογή.

Το κακό όμως προκύπτει την στιγμή που θα αποκλείσουμε, απορρίψουμε, αγνοήσουμε τον δεύτερο γείτονα όταν μας χαιρετίσει, όταν μας προσκαλέσει, όταν ζητήσει τη βοήθειά μας για κάτι. Εκεί θα έχουμε κάνει το σφάλμα μας. Θα έχουμε απορρίψει έναν άνθρωπο, με μοναδικά κριτήρια όχι τι είναι (από πλευράς ήθους, σκέψης, μόρφωσης), αλλά από το ποιος είναι (όχι έλληνας, ξένος, αλλόθρησκος, διαφορετικός).

Και αν μαθαίναμε κάποια στιγμή πως ο πρώτος γείτονας μπήκε φυλακή για παιδοφιλία;


Ανθρωπολογικά ο «φόβος προς το ξένο, το διαφορετικό», έχει εξηγηθεί έως ένα βαθμό. Στα χρόνια του Homo Sapiens όταν ήταν κυνηγός και ζούσε σε νομαδική κατάσταση (πριν καν δημιουργηθούν οι πρώτες οικιστικές εστίες), η ομάδα ήταν η ζωή του κάθε ατόμου, αλλά και η εγγύηση επιβίωσης του. Ένας άλλος, ένας «ξένος» ως προς την ομάδα, μια άλλη «ξένη» ομάδα αποτελούσε έναν ανταγωνιστικό παράγοντα στον κυνηγότοπο, στην επιβίωση της ομάδας, στην ίδια της την ύπαρξη. Κατά συνέπεια κάπου στο DNA μας ίσως υπάρχουν κατάλοιπα εκείνης της προϊστορικής εποχής, όπου ένας βασικός παράγοντας επιβίωσης ήταν και ο φόβος, η καχυποψία προς τον άγνωστό, τον διαφορετικό, αυτόν που δεν ανήκει στην ομάδα μας.

Σήμερα όμως, ως ανθρωπότητα, έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση μας σε βαθμό που πλέον από εμάς εξαρτάται και η επιβίωση όλου του πλανήτη.

Μήπως, λοιπόν, κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα αρχέγονα ένστικτα; Μήπως είναι καιρός να ωριμάσουμε λίγο σαν ανθρωπότητα;

Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω…BlackmidnighT

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

ΘΕΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ (ΜΕΡΟΣ 2)

Στο χωροχρονικό συνεχές μου, το «αύριο» πολλές φορές αποκτά μια σχετικιστική προσέγγιση, οπότε μη με κατηγορείτε, έστω και που έχετε δίκιο για την καθυστέρηση.

Συνεχίζω λοιπόν το «Θεολογικό» μου σχόλιο με την

[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 4]

που ο κατασκευαστής του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ δήλωσε με ειρωνικό τρόπο:

'Ούτε ο Θεός ο ίδιος δε μπορεί να τον βουλιάξει'

Το αποτέλεσµα (καταλήγει το e-mail): Πιστεύω πως ξέρετε όλοι τι απέγινε ο Τιτανικός.

Το αποτέλεσμα σίγουρα όλοι μας το γνωρίζουμε. Εκείνο που εγώ αναρωτιέμαι είναι γιατί ένας Πανάγαθος και Ελεήμων Θεός για να «τιμωρήσει» έναν άνθρωπο για την υπερφίαλη άποψη που είχε, θα έπρεπε να τιμωρήσει όχι μόνο τον ίδιο (εφόσον ήταν και αυτός επιβάτης του Τιτανικού), αλλά να ναυαγήσει το πλοίο, με συνέπεια να πεθάνουν 1500 και πλέον αθώοι - άνθρωποι;

Αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν ακούγεται αυτό σαν έναν εκδικητικό και κακόβουλο θεό; (το μικρό θ εδώ μπαίνει σκόπιμα).

Δηλαδή αν εγώ αύριο πετάω με ένα αεροπλάνο και ο πιλότος θεωρεί πως ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να τον ρίξει, θα πρέπει σε μια πράξη «τιμωρίας» να προκαλέσει αεροπορική τραγωδία; Και εγώ τι φταίω σε τελική ανάλυση;

Και τι θα πρέπει άραγε να σκεφτούμε για την τραγωδία του Chinook όπου βρήκε τραγικό θάνατο και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας; Να σκεφτούμε άραγε πως ο πιλότος ήταν υπερφίαλος, ή μήπως κάποιος άλλος αν ακολουθήσουμε παρόμοιο σκεπτικό;

[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 5]

Συνεχίζω με τη διάσημη Marilyn Monroe που Ο Bill y Graham (ένας αμερικανός ευαγγελιστής) την επισκέφτηκε σε μια παρουσίαση ενός σόου. Της είπε πως το πνεύμα του Θεού τον έστειλε να της κηρύξει.
Αφού άκουσε λοιπόν αυτά που ο Πάστορας είχε να της πει, του απάντησε:

'Δε χρειάζοµαι το δικό σου Ιησού.'

Μια εβδομάδα αργότερα, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της.

Εδώ με ένα πρόχειρο ψάξιμο φαίνεται πως αυτή η συνάντηση δε συνέβη ποτέ. Αλλά και έτσι να μην είναι, εδώ προκύπτουν άλλα ερωτήματα πολύ βασικά επίσης:

Όπως το ερώτημα της ελεύθερης βούλησης. Μπορεί κάποιος να θελήσει να μου διδάξει την Αλήθεια (ή την όποια αλήθεια πιστεύει), μπορεί κάποιος να προσπαθήσει να με κατηχήσει. Δεν είναι όμως δικό μου αναφαίρετο δικαίωμα να δεχτώ – αν θέλω βεβαίως – αυτά που έχει να μου προσφέρει;

Εγώ (και όπου εγώ βάλτε τον καθένα από εμάς) δεν είμαι σε θέση να διαλέξω με ελεύθερη βούληση που και σε τι θα πιστέψω;

Αν με το να αρνηθώ τον Ιησού αυτό με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, δικαίωμά μου δεν είναι; Αν θεωρώ πως κάτι δε μου ταιριάζει ως ιδεολογία, πίστη, κοινωνική ομάδα, επιστημονική θεωρία (ή και ό,τι άλλο) δεν μπορώ ως ελεύθερη και αδέσμευτη οντότητα να επιλέξω κάτι άλλο; Κάτι ίσως πιο ταιριαστό στα δικά μου πιστεύω;

Μήπως ο Θεός (ή ο Ιησούς) ως τιμωρός έρχεται και τιμωρεί αυτούς που δεν Τον έχουν επιλέξει; Φαντάζομαι πως όχι γιατί τότε μόνο Χριστιανοί θα υπήρχαν στον πλανήτη.
Μήπως όμως τιμωρεί αυτούς που ενσυνείδητα διαλέγουν να Τον αρνηθούν; Τότε όλοι αυτοί οι σατανιστές, νέο-παγανιστές, new agers, σαϊεντολόγοι, και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, πως ζουν;

Ο Θεός, αν έχουμε μια αθάνατη ψυχή, τότε σίγουρα όταν με το καλό (ή κακό) φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, και περιέλθει η ψυχή μας στο δικό Του domain, τότε θα μας κρίνει.

Αν όμως μας έχει στερήσει το δικαίωμα της επιλογής, τότε ουσιαστικά μας έχει στερήσει το ίδιο το δικαίωμα της ζωής μας.

Συνεπώς, το να συζητάμε για τις τιμωρίες που ο Θεός θα επιβάλει σε κάποιον ενώ έχει ήδη προαποφασισθεί αν θα πράξει κάτι καλό ή κακό θα είναι σα να λέμε, πως αν βάλω μπροστά σε ένα πεινασμένο λιοντάρι ένα κατσίκι και στη συνέχεια αυτό το λιοντάρι κατασπαράξει το κατσίκι, τότε και εγώ για να τιμωρήσω το λιοντάρι, το σκοτώνω.

Σικέ δεν είναι;

Και το email συνεχίζει με κάποιες παρόμοιες περιπτώσεις, τις οποίες δεν έκανα τον κόπο ούτε να κοιτάξω αν ήταν σωστές, ούτε και να σχολιάσω, γιατί, φαντάζομαι θα έχετε αντιληφθεί έως εδώ τον τρόπο σκέψης μου.

Αλλά πέρα από αυτό, εισέρχομαι πάλι στην προηγούμενη περίπτωση περί ελεύθερης βούλησης της ψυχής μας και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρώ πως είμαστε όντα Ελεύθερα και αυτόβουλα, και πως έχουμε συνειδητή επίγνωση των πράξεων μας. Αν λοιπόν διαλέξουμε τον δρόμο της αρετής ή της κακίας είναι καθαρά δικό μας θέμα.

Και αν επιλέξουμε τον δρόμο τον «εύκολο», τότε δε θα πρέπει να περιμένουμε και την τιμωρία; Είτε την ανθρώπινη δικαιοσύνη, είτε την αιώνια καταδίκη;

Προφανώς και η απάντηση είναι ναι, ένα ηχηρότατο ναι. Παραβαίνοντας τον νόμο των ανθρώπων ίσως υποστούμε τις συνέπειές του. Από την άλλη μεριά, παραβαίνοντας τον νόμο του Θεού επειδή ακριβώς ο νόμος αυτός προϋποθέτει κάτι βαθύτερο από μέρους μας, δηλαδή την πίστη στην Θεϊκή ύπαρξη, μπορούμε πολλές φορές «ελαφρά την καρδία» να τον παραβαίνουμε.

Εφόσον κανείς δεν μας έχει αποδείξει πέραν πάσας αμφιβολίας την ύπαρξη του Θεού,

Εφόσον κανείς δεν έχει αποδείξει (επιστημονικά) την ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής η οποία θα κριθεί μετά θάνατον,

Τότε πολλοί διαλέγουν να ζήσουν χωρίς να σκέφτονται τη μετά θάνατον ζωή, απλά αγνοώντας την. Δικαίωμά τους. Μάλιστα έχουν και όνομα: Λέγονται αγνωστικιστές. Και μερικοί από αυτούς φαντάζομαι θα είναι και καλοί άνθρωποι.

Και επειδή – με βάση όλα όσα έχω διαβάσει, βιώσει, φιλοσοφήσει – Θεωρώ πως ο Θεός είναι κατά βάση Αγαθός και Δίκαιος, σε τελική ανάλυση, όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις αυτό που εκφράζουν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας στείρος κατηχητισμός, μια προσπάθεια προσηλυτισμού η οποία βασίζεται στον φόβο και όχι στην αγάπη, στην καθυποταγή της τιμωρίας και όχι στην αποδοχή από σεβασμό, στη μείωση της αξίας της ελεύθερης βούλησης.

Για όλους αυτούς τους λόγους τα παραπάνω περιστατικά, ως περιπτώσεις «παραδειγματισμού» τα αποκηρύττω.

Αν λοιπόν και μένα μου συμβεί κάτι κακό, τότε το θέμα το ξαναεξετάζουμε…

Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω...BlackmidnighT

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

ΘΕΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΜΥΡΜΗΓKΙΑ (ΜΕΡΟΣ 1)

Επιστρέφω στην blogoσφαιρα μετά από καιρό, σήμερα, στη μέση περίπου της Μεγάλης Εβδομάδας. Ακολουθώντας την κατανυκτική ατμόσφαιρα, παραθέτω μερικές σκέψεις για την ψυχαναγκαστική πειθήνια που θα πρέπει να προβάλουμε απέναντι στο Θείο. Οπότε, here it goes:

Τις προάλλες λοιπόν, έλαβα ένα e-mail το οποίο αναφερόταν στον Θεό και τι έπαθαν κάποιοι διάσημοι ή celebrities (κατά κύριο λόγο) οι οποίοι «μυκτήρισαν», δηλαδή κορόιδεψαν τον «Θεό και Κύριο μας».

Το συγκεκριμένο e-mail έχει ένα ύφος του στυλ «πρόσεχε γιατί αλλιώς θα σε τιμωρήσω» και προβάλει ένα ύφος και concept το οποίο, προσωπικά δε μου άρεσε. Έτσι δεν μπορώ να μην προβληματιστώ με κάποια γεγονότα που περιγράφει το εν λόγω e-mail, τα οποία, χωρίς να θέλω να γίνω ασεβής, τα γεγονότα αυτά καθαυτά αν και τραγικά δε με ενέπνευσαν ώστε η σκέψη μου, αλλά και η διάθεσή μου να μεταβεί προς κάτι πιο «Θεϊκό». Και αυτό γιατί σε κάθε περίπτωση μια προσβολή προς το Θείο-Θεό, έδειχνε έναν άσπλαχνο Θεό – εκδικητή.

Χωρίς να δηλώνω φανατικός Χριστιανός, και κυρίως χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου τυπολατρικά Χριστιανό, πιστεύω σε κάτι ανώτερο και «Θεϊκό», σε κάτι που τέλος πάντων είναι πολύ πιο πάνω από τον άνθρωπο, κάτι που το θεωρώ άμεπτο, άσπιλο, ηθικό, παντοδύναμο και σε που σε αυτό δίνω την έννοια «Θεϊκό». Είτε αυτό είναι η Γη μας και η Φύση, είτε το ίδιο το Σύμπαν, ή ακόμη και η Φωτεινή πλευρά της Δύναμης του Star Wars (όχι δεν είμαι Jedi), ή και ο Θεός όπως τον πρεσβεύει η εκκλησία.

Ταυτόχρονα όμως προσπαθώ να έχω πάντα τα μάτια και το μυαλό μου ανοιχτά, να ερευνώ στο πλαίσιο του δυνατού για να ανακαλύψω ίσως μια πιο εσωτερική έννοια του «Θείου», και όχι όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από ένα ιδεο-θρησκόληπτο δόγμα, που δεν με εκφράζει γενικότερα ούτε ως προς το «πιστεύω», αλλά και ούτε ως προς την πρακτική της «λατρείας» όπως αυτή εκφράζεται από το σημερινό παπαδο-συρφετό. Επίσης θέλω να πιστεύω πως είμαι αυτό που γενικά αναφέρεται ως «καλός άνθρωπος» και όχι κατ’ ανάγκη καλός Χριστιανός - δηλαδή ένας καλός άνθρωπος που είναι βουδιστής δεν έχει θέση στον «παράδεισο» άραγε;

Εξάλλου, νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς, είτε φανερά, είτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας κρατάμε την σκέψη πως οι σημερινή κατάσταση που αναφέρεται ως Χριστιανισμός - εκκλησία , ξεφεύγει κατά πολύ μάλλον, σε σχέση με αυτά που δίδαξε σε όλον τον κόσμο ο Χριστός.

Έτσι λοιπόν μετά από αυτή την μακροσκελή εισαγωγή, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής, σε σχέση με το e-mail που έλαβα…

[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 1]

Αρχικά αναφέρεται η περίπτωση του John Lennon ο οποίος σε συνέντευξη που έδωσε σε ένα Αµερικανικό Περιοδικό, είπε:

«Ο Χριστιανισµός θα τελειώσει, θα εξαφανιστεί.
Είναι πέραν αμφισβήτησης και για αυτό είµαι βέβαιος.
Ο Ιησούς ήταν εντάξει, αλλά τα θέµατα του ήταν τόσο απλά, σήµερα εµείς είµαστε διασηµότεροι απ' Αυτόν.
» (1966).

Και το email καταλήγει πως ο Lennon, αφότου είπε ότι οι Beatles ήταν διασηµότεροι από τον Ιησού Χριστό, πυροβολήθηκε 6 φορές.

Οπότε λοιπόν ο – ίσως πραγματικός – ισχυρισμός του Lennon οδήγησε σε μια Θεϊκή εκδίκηση, έστω και αν το Βατικανό συγχώρεσε τον Lennon για αυτή του τη δήλωση… τουλάχιστον αυτό θέλει να μας πει ο επιστολογράφος.

Είναι όμως τα πράγματα έτσι;

Σίγουρα κάποιοι θα συμφωνήσουν πως τα λόγια του Lennon έχουν έπαρση. Δε θα διαφωνήσω, αλλά αν κάτι ή κάποιος είναι πιο διάσημο από κάτι άλλο το κάνει κατ΄ ανάγκη καλύτερο; Εγώ μπορώ να δεχτώ το γεγονός πως στην Κίνα ή στην Ινδία για παράδειγμα, υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει λέξη για τον Χριστό, αλλά ίσως όμως να έχουν ακούσει σε κάποιο ράδιο ένα τραγούδι των Beatles. Αυτό φαίνεται να ενισχύει την άποψη του Lennon.

Ωστόσο και πάλι, αυτό τι σημαίνει;

Άραγε το ποιοτικό και το Θείο, ορίζονται από την ποσότητα;

Νομίζω πως συμφωνούμε όλοι πως η Coca-Cola είναι πιο γνωστή ανά τον κόσμο από το αγνό παρθένο ελαιόλαδο, αλλά επίσης όλοι γνωρίζουμε τι είναι καλύτερο για την υγεία μας από αυτά τα δύο…

Για να μην αναφέρω τις χιλιάδες απειλές που έλαβε ο μακαρίτης από διάφορους «καλούς Χριστιανούς» - προφανώς όλοι εμπνευσμένοι από το πνεύμα της Αγάπης και Κατανόησης που δίδαξε ο Χριστός (ακόμα και για τους εχθρούς μας)…

[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 2]

Στη συνέχεια το e-mail αναφέρει για μία άλλη υπερφίαλη δήλωση, πως ο Tancredo Neves (Πρόεδρος της Βραζιλίας) είπε στην προεκλογική του εκστρατεία, ότι εάν μάζευε 500.000 ψήφους από το κόμμα του, ούτε ο Θεός ο ίδιος δε θα τον καθαιρούσε από την προεδρία του. Και ολοκληρώνει πως ο εν λόγω κύριος σίγουρα πήρε τους ψήφους του, αλλά αρρώστησε μια μέρα πριν γίνει Πρόεδρος και πέθανε.

Εδώ πάλι είναι αυτό που λέμε μην προκαλείς την τύχη σου, αλλά με λίγο ψάξιμο βλέπουμε πως το συμβάν συνέβη το 1985. Έτος γέννησης του Neves: 1910. Δηλαδή ο Neves ήταν 75 χρονών όταν εξελέγη πρόεδρος της Βραζιλίας. Συνεπώς «οφείλουμε» να πιστέψουμε πως αρρώστησε και κατέληξε από μια Θεϊκή – και εκδικητική κατά την φύση της - παρέμβαση και όχι λόγω της προχωρημένης ηλικίας του, σε συνδυασμό ίσως με την πίεση μιας εκλογικής διαδικασίας…

[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 3]

Ένα άλλο περιστατικό που περιγράφεται παρακάτω αναφέρει έναν επίσης Βραζιλιάνο, τον Cazuza (συνθέτης, τραγουδιστής και ποιητής) όπου σε ένα σόου όταν κάπνιζε το τσιγάρο του, φύσηξε τον καπνό ψηλά στον αέρα και είπε:

'Θεέ, αυτό είναι για σένα.'

Το e-mail αναφέρει πάλι πως πέθανε σε ηλικία 32 ετών από ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΟΝΑ µε φρικιαστικό τρόπο.

Καλό ακούγεται και σίγουρα ανατριχιαστικό, αλλά πάλι με λίγο ψάξιμο θα βρει κανείς πως ο άνθρωπος πέθανε από AIDS (τουλάχιστον αυτό βρήκα εγώ σε κάποια site που έκανα τον κόπο να ρίξω μια ματιά για τον βίο του παραπάνω κυρίου…).

Οπότε ο συγκεκριμένος τραγουδιστής, από ότι φαίνεται πέθανε λόγω του αμφισεξουαλικού του (και μάλλον έκλυτου) βίου του και καμία σχέση δεν είχε η όλη υπόθεση με τον καρκίνο του πνεύμονα.

Εδώ πάλι σκέφτομαι, μήπως άραγε υπάρχει και μια μικρή παραποίηση στοιχείων για να αποδείξουμε την άποψή μας; Τουλάχιστον σε όποια site είδα δεν διάβασα κάποια αναφορά για καρκίνο…

Παρακάτω έρχεται ίσως το καλύτερο κομμάτι, που έχει να κάνει με τον άνδρα που έφτιαξε τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ και που υποτίθεται πως έπειτα από την κατασκευή του Τιτανικού, ένας δηµοσιογράφος ρώτησε πόσο ασφαλής θα μπορούσε να είναι ο Τιτανικός…

Αλλά επειδή όλα αυτά είναι ήδη πολλά και κούρασα, η δεύτερη δόση ακολουθεί αύριο με την 4η περίπτωση…

Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω...BlackmidnighT

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ!

Πάλι θα γκρινιάξω με τα τρέχοντα δρώμενα και με όλα αυτά που κάνουν οι πολιτικοί μας...Το σχόλιο είναι πολιτικό - δυστυχώς και πάλι αρνητικό (αν και έχω την αίσθηση πως στο προσεχές μέλλον όλα τα σχετικά σχόλια τέτοια θα είναι).

Έτσι λοιπόν, σε 2 συγκεκριμένες περιπτώσεις είδαμε πως στελέχη του ΠΑΣΟΚ (και δεν έχει να κάνει κάτι με το συγκεκριμένο κόμα, δεν βλέπω κοματικά το όλο θέμα, αλλά έτυχε τώρα αυτά τα άτομα να είναι στην επικαιρότητα), έφυγαν οικειοθελώς από το ΠΑΣΟΚ αναφέροντας πως αποχωρούν:

"για να μην κάνουν κακό στο ΠΑΣΟΚ"....

τουλάχιστον αυτή ή κάπως παρόμοια ήταν η δήλωσή τους...

Αυτό που θέλω εγώ να τους απαντήσω (όχι κατ ανάγκη στα 2 αυτά άτόμα, αλλά σε ΟΛΟ το συννάφι τους) είναι πως - ΟΧΙ "ΚΥΡΙΟΙ" & "ΚΥΡΙΕΣ", ΔΕΝ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ (και ΝΔ κατ επέκταση), ΚΑΚΟ ΚΑΝΕΤΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...

Κάνετε κακό με τις προκλήσεις σας (σε οικονομικό επίπεδο), με τη ζωή σας, με τις πράξεις σας.

Μας εκνευρίζετε με τις αστείες δικαιολογίες σας -του στυλ "δεν γνώριζα τα οικονομικά του συζύγου μου", λες και ένα αντρόγυνο δεν συζητά μεταξύ του τα οικονομικά θέματα του σπιτιού του...

Εκτός βέβαια και αν δεν τους απασχολούν τέτοια "ευτελή", εφόσον και εξουσία είναι, και πλούσιοι υπερ του δέοντος, οπότε τι να ασχολούμαστε, γιατί ποιός θα -τολμήσει- να μας πειράξει;

Μας εκνευρίζετε που ξεστομίζετε ατάκες που όχι μόνο δεν γίνονται πιστευτές, αλλά έχετε το θράσος να μας αντιμετωπίζετε ωσάν αφελείς ιθαγενείς που θα πιστέψουν ό,τι και να τους σερβίρει η εκάστοτε κυβερνητική προπαγάνδα...Μας εκνευρίζετε με τις ατάκες που κανένας σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον ευατό του δε θα τόλμαγε να ξεστομίσει, αλλά παρόλα αυτά τις ξεστομίζετε...Οχι γιατί είστε αφελείς (ίσα ίσα άλλωστε), αλλά γιατί θεωρείτε εμάς τέτοιους.

Επίσης, μας καταρρακώνετε και με τις πράξεις σας σβήνετε και εξαφανίζετε την όποια αίσθηση δικαίου, ισονομίας, αλλά και ΦΙΛΟΤΙΜΟΥ μας έχει απομείνει, χωρίς να γίνει μια προσφυγή στη δικαιοσύνη, χωρίς να έχει γίνει μια καταδίκη, χωρίς έστω να ακουστεί ένα mea culpa, ένα συγνώμη!

Για όλα αυτα λοιπόν "κύριοι" και "κυρίες"...
ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ!

Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ έχω απλά - Black-mid-Night.