Τελικά, ίσως γίνει καλή συνήθεια το blogαρισμα. Αλλά τα γεγονότα και οι αφορμές υπάρχουν: Όντας γεννημένος και μεγαλωμένος στον (όμορφο) Βόλο, στην πόλη που αν και λόγω συνθηκών δεν ζω, αλλά ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ, τα γεγονότα με την ποδοσφαιρική ομάδα – και την «κάθαρση του Ελληνικού ποδοσφαίρου» με κάνουν να νιώθω πίκρα, και για άλλη μια φορά αδικημένος από τη «δικαιοσύνη». Αυτή τη φορά όχι ως απλός πολίτης που αδικήθηκε για οικοπεδικές διαφορές, αλλά ως Βολιώτης.
Όταν – βολικά είναι η αλήθεια για την κυβέρνηση (χρονολογικά και συγκυριακά) – ξέσπασε το «σκάνδαλο» των στημένων αγώνων, μια συγκρατημένη αισιοδοξία για επιτέλους κάθαρση, ήταν θα έλεγα διάχυτη. Στη συνέχεια, κάπου το θέμα πάγωσε, η επικαιρότητα ασχολήθηκε με άλλα πράγματα (κρίση – οικονομία) και το «σκάνδαλο» έπεσε σε δεύτερη μοίρα.
Και κάπου εκεί, άρχισαν οι υποβιβασμοί, οι εφέσεις, οι αφαιρέσεις βαθμών και χτες ο τελικός(;) υποβιβασμός στη Δ’ Εθνική για Βόλο - Καβάλα. Ενδιαφέρουσα άποψη, δεν μπορώ να πω, ίσως και μερικοί να νιώσουν δικαιωμένοι, και ίσως να θεωρήσουν πως πράγματι η πολιτεία για άλλη μια φορά χειρίστηκε με αποτελεσματικότητα, διαφάνεια, και (αυστηρή) δικαιοσύνη το θέμα. Ίσως μάλιστα να φτάσουν στο σημείο να νιώσουν πως πράγματι, στο ποδόσφαιρο, ήρθε επιτέλους, κάθαρση.
Και αν κάποιος ισχυριστεί πως η απόφαση ήταν «πολιτική» και όχι «δικαιοσύνης», τότε συμφωνώντας πως η απόφαση του κ. Γερουλάνου είναι πολιτική θα πω: Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία δεν είναι διαφορετικές και ξεχωριστές κατά το σύνταγμα; Μπορεί να εφαρμόζει άραγε η πολιτική εξουσία δικαστικό έργο;
Δεν προτίθεμαι να κάνω ανάλυση για το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα μείνω μόνο στο γεγονός πως νιώθω πως η «δικαιοσύνη» και η «πολιτεία», για άλλη μια φορά, αδίκησε.
Με ποιον τρόπο όμως;
«Σκάνδαλα», «παράγκες», «στημένα» και ό,τι άλλο θέλετε υπήρχε και - προφανώς – συνεχίζει να υπάρχει, έστω και αν μερικοί καταπιούν το χάπι της δίκαιης «τιμωρίας». Νομοτελειακά, καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει, και αν δεν με απατά η μνήμη μου, κάπου στα χρόνια της ΕΡΤ και ΥΕΝΝΕΔ, ο ίδιος ο θεϊκός Διακογιάννης, (κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 85), είχε κάνει ντοκιμαντέρ για τα σκάνδαλα του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Ως πολίτης και ως άτομο μεγάλωσα με κάποιες αρχές. Μια από αυτές είναι να είμαι δίκαιος. Αν λοιπόν φταίει ο Ολ. Βόλου (ως σύλλογος) να τιμωρηθεί. Αυτό είναι το δίκαιο και έτσι πρέπει να γίνει. Έχω όμως ενστάσεις και απορίες:
Στο σκάνδαλο φαίνεται – από αυτά που ακούγαμε από τα ΜΜΕ – πως οι «ύποπτα εμπλεκόμενοι» με το σκάνδαλο αυτό ήταν 160 – 200 άτομα. Κατά συνέπεια:
• Για να καταλήξει ή «δικαιοσύνη» σε απόφαση, έγιναν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες;
• Βγήκαν αποφάσεις για όλους;
• Τέλειωσε η ερευνητική διαδικασία;
• Βρέθηκαν ΣΤΟΙΧΕΙΑ & ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ του Ολ. Βόλου (και της Καβάλας) σε δωροδοκίες ή σε χειραγώγηση αγώνων;
• Από τα 160 – 200 εμπλεκόμενα άτομα ήταν όλοι σχετιζόμενοι ΜΟΝΟ με τον Ολ. Βόλου και την Καβάλα; Άλλες ομάδες – και πιο δυνατά ονόματα (ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) δεν είχαν καμία εμπλοκή; Τόσα άτομα – παράγοντες, δηλαδή είχαν να κάνουν με την ποδοσφαιρική διαπλοκή αποκλειστικά με τον Ολ. Βόλου και με την Καβάλα;
• Οι καταδικαστικές αποφάσεις παίρνονται μόνο με ενδείξεις ή με αποδείξεις; (εκτός και αν η «Ελληνική Δικαιοσύνη» εφαρμόζει το νομικό δίκαιο της φυλής των Cardasian του Star Trek, όπου εκεί κάποιος που κατηγορείται από το (απολυταρχικό) κράτος των Cardasian «είναι Ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίον»). Ε, στη χώρα που είμαστε, κάποια θέματα ίσως εξηγούνται μόνο με όρους Επιστημονικής Φαντασίας.
Επειδή για όλα αυτά δεν νομίζω πως υπάρχει ουσιαστική απάντηση σε νομικό και ουσιαστικό επίπεδο, νιώθω αδικημένος.
Όχι γιατί τιμωρήθηκαν (έστω και αν είναι υπόλογες για πραγματικά αδικήματα και πραγματικά το αξίζουν) η ομάδα της Γενέτειρας μου και η Καβάλα, αλλά γιατί τιμωρήθηκαν ΜΟΝΟ ΑΥΤΕΣ.
Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω…BlackmidnighT
Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011
Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011
ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ…ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ(!)
Η αφορμή για το συγκεκριμένο, και ελπίζω σύντομο, σχόλιο είναι μια ανάρτηση που έκανε στο Facebook η αγαπητή μου ξαδερφή Μαρία, αναφορικά με ένα «ανέκδοτο» στο οποίο ένας μαύρος - έγχρωμος(;) - αφού γίνει δέκτης ρατσιστικού σχολίου σχετικά με το πώς δεν είναι (απο)δεκτός γιατί ακριβώς είναι έγχρωμος – απαντά (με δική μου απόδοση στα Ελληνικά) τα εξής στον λευκό:
«Εγώ γεννήθηκα Μαύρος, όταν κρυώνω είμαι Μαύρος, όταν είμαι άρρωστος είμαι Μαύρος και όταν πεθάνω θα είμαι Μαύρος. Εσύ όμως όταν γεννήθηκες ήσουν ροζ, όταν κρυώνεις γίνεσαι μωβ, όταν αρρωσταίνεις είσαι χλωμός σαν το λεμόνι, και όταν πεθάνεις θα είσαι εκρού (του νεκρού), και λες εμένα έγχρωμο;»
Πληρωμένη και σωστή απάντηση. Αυτά που έχω να πω όμως είναι:
Δυστυχώς η διανόηση της ανθρωπότητας είναι ακόμη σε προεφηβικό στάδιο. Οι περισσότεροι από μας, σκέφτονται μέσα σε πλαίσια τα οποία έχουν διαμορφωθεί από την παιδική μας ηλικία, από το σχολείο, και από την τοπική κοινωνία και κράτος στο οποίο έχουμε μεγαλώσει.
Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η άποψη του κάθε ανθρώπου σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή σε όλον τον κόσμο, για το τι είναι ο «εχθρός» και για το ποιος είναι αποδεκτός ή όχι σε μια κοινωνία.
Έτσι, για μας τους Έλληνες οι Τούρκοι είναι ο «εχθρός», αν μικροί δεν τρώγαμε το φαγητό μας θα μας έπαιρνε ο «γύφτος», ενώ οι «Αλβανοί» είναι κλέφτες, οι «Ουκρανές» είναι για τα στριπ κλαμπ, κλπ.
Για τους Ισραηλίτες ο Εχθρός είναι οι Παλαιστίνιοι και τούμπαλιν.
Για τους Μουσουλμάνους οι άπιστοι Χριστιανοί.
Για τους Αμερικανούς – God bless America – της δεκαετίας του 60 ο εχθρός ήταν οι «Κόκκινοι». Σήμερα η «διεθνής τρομοκρατία». Και ο κατάλογος συνεχίζεται…
Η διαφορετικότητα των ανθρώπων συνεχίζει να μην είναι αποδεκτή σε πολλούς από εμάς. Εδώ και χιλιετίες μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους: Κρατικά σύνορα, πολιτιστικές διαφορές, θρησκευτικός φανατισμός, γλωσσική διαφοροποίηση, το χρώμα της επιδερμίδας μας.
Αυτός που μιλά άλλη γλώσσα, που πιστεύει σε άλλο Θεό, που έχει άλλα έθιμα, που δεν μοιάζει με μας είναι «ξένος».
Αυτή η λέξη, ΞΕΝΟΣ, από μόνη της δεν λέει τίποτα. Σίγουρα κάποιος που δεν είναι από τον τόπο μας είναι ξένος. Καμία αντίρρηση. ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ, όμως είναι;
Το κριτήριο, αν κάποιος είναι σε μας αποδεκτός έχει να κάνει άραγε με τα κοινωνικο-φυλετικά χαρακτηριστικά του; Αν ναι, τότε είναι αυτό σωστό;
Έστω πως έχουμε δύο γείτονες. Ο ένας λευκός, πλούσιος, σπουδαγμένος. Ο άλλος όχι λευκός, ούτε πλούσιος, ούτε με πτυχία πανεπιστημίου. Η εικόνα που αυτόματα θα έρθει στο μυαλό μας είναι πως μάλλον τον πρώτο γείτονα θα διαλέξουμε να συναναστραφούμε, σωστά;
Προφανώς. Γιατί ο πρώτος γείτονας είναι κοινωνικά αποδεκτός, δεν είναι ξένος προς εμάς. Αυτό πάλι δεν είναι κακό από μόνο του. Στο κάτω – κάτω με ποιόν διαλέγουμε να συναναστραφούμε είναι δική μας επιλογή.
Το κακό όμως προκύπτει την στιγμή που θα αποκλείσουμε, απορρίψουμε, αγνοήσουμε τον δεύτερο γείτονα όταν μας χαιρετίσει, όταν μας προσκαλέσει, όταν ζητήσει τη βοήθειά μας για κάτι. Εκεί θα έχουμε κάνει το σφάλμα μας. Θα έχουμε απορρίψει έναν άνθρωπο, με μοναδικά κριτήρια όχι τι είναι (από πλευράς ήθους, σκέψης, μόρφωσης), αλλά από το ποιος είναι (όχι έλληνας, ξένος, αλλόθρησκος, διαφορετικός).
Και αν μαθαίναμε κάποια στιγμή πως ο πρώτος γείτονας μπήκε φυλακή για παιδοφιλία;
…
Ανθρωπολογικά ο «φόβος προς το ξένο, το διαφορετικό», έχει εξηγηθεί έως ένα βαθμό. Στα χρόνια του Homo Sapiens όταν ήταν κυνηγός και ζούσε σε νομαδική κατάσταση (πριν καν δημιουργηθούν οι πρώτες οικιστικές εστίες), η ομάδα ήταν η ζωή του κάθε ατόμου, αλλά και η εγγύηση επιβίωσης του. Ένας άλλος, ένας «ξένος» ως προς την ομάδα, μια άλλη «ξένη» ομάδα αποτελούσε έναν ανταγωνιστικό παράγοντα στον κυνηγότοπο, στην επιβίωση της ομάδας, στην ίδια της την ύπαρξη. Κατά συνέπεια κάπου στο DNA μας ίσως υπάρχουν κατάλοιπα εκείνης της προϊστορικής εποχής, όπου ένας βασικός παράγοντας επιβίωσης ήταν και ο φόβος, η καχυποψία προς τον άγνωστό, τον διαφορετικό, αυτόν που δεν ανήκει στην ομάδα μας.
Σήμερα όμως, ως ανθρωπότητα, έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση μας σε βαθμό που πλέον από εμάς εξαρτάται και η επιβίωση όλου του πλανήτη.
Μήπως, λοιπόν, κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα αρχέγονα ένστικτα; Μήπως είναι καιρός να ωριμάσουμε λίγο σαν ανθρωπότητα;
Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω…BlackmidnighT
«Εγώ γεννήθηκα Μαύρος, όταν κρυώνω είμαι Μαύρος, όταν είμαι άρρωστος είμαι Μαύρος και όταν πεθάνω θα είμαι Μαύρος. Εσύ όμως όταν γεννήθηκες ήσουν ροζ, όταν κρυώνεις γίνεσαι μωβ, όταν αρρωσταίνεις είσαι χλωμός σαν το λεμόνι, και όταν πεθάνεις θα είσαι εκρού (του νεκρού), και λες εμένα έγχρωμο;»
Πληρωμένη και σωστή απάντηση. Αυτά που έχω να πω όμως είναι:
Δυστυχώς η διανόηση της ανθρωπότητας είναι ακόμη σε προεφηβικό στάδιο. Οι περισσότεροι από μας, σκέφτονται μέσα σε πλαίσια τα οποία έχουν διαμορφωθεί από την παιδική μας ηλικία, από το σχολείο, και από την τοπική κοινωνία και κράτος στο οποίο έχουμε μεγαλώσει.
Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται η άποψη του κάθε ανθρώπου σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή σε όλον τον κόσμο, για το τι είναι ο «εχθρός» και για το ποιος είναι αποδεκτός ή όχι σε μια κοινωνία.
Έτσι, για μας τους Έλληνες οι Τούρκοι είναι ο «εχθρός», αν μικροί δεν τρώγαμε το φαγητό μας θα μας έπαιρνε ο «γύφτος», ενώ οι «Αλβανοί» είναι κλέφτες, οι «Ουκρανές» είναι για τα στριπ κλαμπ, κλπ.
Για τους Ισραηλίτες ο Εχθρός είναι οι Παλαιστίνιοι και τούμπαλιν.
Για τους Μουσουλμάνους οι άπιστοι Χριστιανοί.
Για τους Αμερικανούς – God bless America – της δεκαετίας του 60 ο εχθρός ήταν οι «Κόκκινοι». Σήμερα η «διεθνής τρομοκρατία». Και ο κατάλογος συνεχίζεται…
Η διαφορετικότητα των ανθρώπων συνεχίζει να μην είναι αποδεκτή σε πολλούς από εμάς. Εδώ και χιλιετίες μπαίνουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους: Κρατικά σύνορα, πολιτιστικές διαφορές, θρησκευτικός φανατισμός, γλωσσική διαφοροποίηση, το χρώμα της επιδερμίδας μας.
Αυτός που μιλά άλλη γλώσσα, που πιστεύει σε άλλο Θεό, που έχει άλλα έθιμα, που δεν μοιάζει με μας είναι «ξένος».
Αυτή η λέξη, ΞΕΝΟΣ, από μόνη της δεν λέει τίποτα. Σίγουρα κάποιος που δεν είναι από τον τόπο μας είναι ξένος. Καμία αντίρρηση. ΑΠΟΔΕΚΤΟΣ, όμως είναι;
Το κριτήριο, αν κάποιος είναι σε μας αποδεκτός έχει να κάνει άραγε με τα κοινωνικο-φυλετικά χαρακτηριστικά του; Αν ναι, τότε είναι αυτό σωστό;
Έστω πως έχουμε δύο γείτονες. Ο ένας λευκός, πλούσιος, σπουδαγμένος. Ο άλλος όχι λευκός, ούτε πλούσιος, ούτε με πτυχία πανεπιστημίου. Η εικόνα που αυτόματα θα έρθει στο μυαλό μας είναι πως μάλλον τον πρώτο γείτονα θα διαλέξουμε να συναναστραφούμε, σωστά;
Προφανώς. Γιατί ο πρώτος γείτονας είναι κοινωνικά αποδεκτός, δεν είναι ξένος προς εμάς. Αυτό πάλι δεν είναι κακό από μόνο του. Στο κάτω – κάτω με ποιόν διαλέγουμε να συναναστραφούμε είναι δική μας επιλογή.
Το κακό όμως προκύπτει την στιγμή που θα αποκλείσουμε, απορρίψουμε, αγνοήσουμε τον δεύτερο γείτονα όταν μας χαιρετίσει, όταν μας προσκαλέσει, όταν ζητήσει τη βοήθειά μας για κάτι. Εκεί θα έχουμε κάνει το σφάλμα μας. Θα έχουμε απορρίψει έναν άνθρωπο, με μοναδικά κριτήρια όχι τι είναι (από πλευράς ήθους, σκέψης, μόρφωσης), αλλά από το ποιος είναι (όχι έλληνας, ξένος, αλλόθρησκος, διαφορετικός).
Και αν μαθαίναμε κάποια στιγμή πως ο πρώτος γείτονας μπήκε φυλακή για παιδοφιλία;
…
Ανθρωπολογικά ο «φόβος προς το ξένο, το διαφορετικό», έχει εξηγηθεί έως ένα βαθμό. Στα χρόνια του Homo Sapiens όταν ήταν κυνηγός και ζούσε σε νομαδική κατάσταση (πριν καν δημιουργηθούν οι πρώτες οικιστικές εστίες), η ομάδα ήταν η ζωή του κάθε ατόμου, αλλά και η εγγύηση επιβίωσης του. Ένας άλλος, ένας «ξένος» ως προς την ομάδα, μια άλλη «ξένη» ομάδα αποτελούσε έναν ανταγωνιστικό παράγοντα στον κυνηγότοπο, στην επιβίωση της ομάδας, στην ίδια της την ύπαρξη. Κατά συνέπεια κάπου στο DNA μας ίσως υπάρχουν κατάλοιπα εκείνης της προϊστορικής εποχής, όπου ένας βασικός παράγοντας επιβίωσης ήταν και ο φόβος, η καχυποψία προς τον άγνωστό, τον διαφορετικό, αυτόν που δεν ανήκει στην ομάδα μας.
Σήμερα όμως, ως ανθρωπότητα, έχουμε εξασφαλίσει την επιβίωση μας σε βαθμό που πλέον από εμάς εξαρτάται και η επιβίωση όλου του πλανήτη.
Μήπως, λοιπόν, κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα αρχέγονα ένστικτα; Μήπως είναι καιρός να ωριμάσουμε λίγο σαν ανθρωπότητα;
Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω…BlackmidnighT
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)