Δυστυχώς, το όλο θέμα με τη δολοφονία του Αλέξη, με κάποιο τρόπο φαίνεται, τουλάχιστον στα μάτια μου, να συνεχίζεται. Και όχι με το θέμα του –εκ νέου πυροβολισμού ενός μαθητή από άγνωστο μέχρι στιγμής, ούτε με τις φασαρίες, τα επεισόδια και τον γενικότερο αναβρασμό που συνεχίζεται.
Αναφέρομαι πάλι σε μια δολοφονία, αλλά από την άλλη πλευρά του νομίσματος. Αναφ’ερομααι, σε μια άνανδρη δολοφονία ενός αστυνομικού αυτή τη φορά, που απλά ολοκληρώθηκε χτες το βράδυ ενώ ως πράξη συνέβη το 2007.
Όλα αυτά αναφέρονται στο ιδιαίτερα σκληρό και γεμάτο πίκρα email που έλαβα στις 19/12 το πρωί το οποίο το παραθέτω όπως ακριβώς το έλαβα:
Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός.
• Δεν ήταν αρκετά νέος, ήταν ήδη 24 ετών.
• Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750.
• Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί.
• Δεν είχε μάνα να τον κλάψει, γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος.
• Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε, πονάνε το ίδιο.
• Ποιος είναι ο αστυνομικός;
Δυστυχώς θυμηθείτε το περιστατικό...."Από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ανακοινώνεται ότι την 23.10 ώρα της 06/07/2007, δύο (2) αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία μέτρων ασφαλείας για αποτροπή κλοπών, επιθέσεων και φθορών ξένης περιουσίας, (σπάσιμο οχημάτων, καταστημάτων ή εγκαταστάσεων κ.α. αδικημάτων) όπως έχει συμβεί κατά το παρελθόν, κατά την διάρκεια συναυλίας συγκροτημάτων μουσικής στις εγκαταστάσεις του γηπέδου Baseball στο Ελληνικό, δέχθηκαν απρόκλητα δολοφονική επίθεση από πλήθος ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η αναίτια επίθεση έγινε από τριάντα τουλάχιστον άτομα, με ενωμένες δυνάμεις τα οποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος των δύο (2) αστυνομικών, με γρόνθους, λακτίσματα και υλικά αντικείμενα (σιδηρολοστούς, ρόπαλα, θλώντα όργανα),προκαλώντας σε αυτούς βαρείες σωματικές βλάβες. Ειδικότερα ο ένας αστυνομικός (γεν. 1983), φέρει βαριές κακώσεις κεφαλής, πολλαπλά τραύματα στο σώμα και νοσηλεύεται στη Μ.Ε.Θ. Νοσοκομείου, ευρισκόμενος σε καταστολή. Η κατάσταση του εγκυμονεί κίνδυνο ζωής. Ο δεύτερος αστυνομικός (γεν. 1972), επίσης νοσηλευόμενος φέρει ρωγμώδες κατάγματα στο αριστερό χέρι και μώλωπες στα πλευρά.
Η βάναυση επίθεση συνεχίζει μια σειρά προκλήσεων έναντι της έννομης τάξης και ''καταδρομών'' που αποδέχονται με απάθεια το ενδεχόμενο αποτέλεσμα της σωματικής βλάβης και της ανθρωποκτονίας από ''άτομα'' που ασκούνται στη βία, μάλλον ως πρόταση και στάση ζωής και ως ''πολιτική παρέμβαση''. Η Ελληνική Αστυνομία κινείται για την ανακάλυψη των δραστών".
Γι' αυτό το γεγονός όμως, κανένας δημοσιογράφος δε θα φωνάξει, κανένα Ιντυμίντια δε θα γράψει αράδες, κανένας ψευτοδημοκράτης μπλόγκερ δε θα αναρτήσει έστω και μία γραμμή.
Να τονίσω πως αυτές τις μέρες λόγω καταναλωτισμού και εορτών έχουμε ξεπαραδιαστεί, και έχουμε πάρει το ένα μετά το άλλο τα πολυκαταστήματα που φυτρώνουν σαν μανιτάρια το ένα μετά το άλλο στην πόλη (σε μια εποχή που ανθούμε όλοι μας οικονομικά, προφανώς αυτή είναι η λογική εξέλιξη στα πράγματα). Αυτό όμως ως γεγονός σημαίνει πως δεν αφιέρωσα καθόλου χρόνο στην παρακολούθηση των ειδήσεων, ώστε να διασταυρώσω αν όλα τα παραπάνω είναι αληθινά και ισχύουν. Αλλά θα συνεχίσω τις σκέψεις μου σαν τα παραπάνω να είναι 100% αληθινά.
Έτσι λοιπόν, νομίζω πως μπορούμε, πλέον καθαρά να δούμε και την άλλη μεριά μιας ακατανόητης διαμάχης και μιας ανεγκέφαλης σπατάλης της ζωής, που ως κοινωνία τη βιώνουμε σε πολλά επίπεδα - να θυμηθώ τη μέγιστη απόδειξη καφρίλας που επέδειξαν οι «οπαδοί» των δύο μεγαλύτερων ομάδων στην Παιανία το 2007 με τα γνωστά αποτελέσματα;
Το νόμισμα, λοιπόν έχει δύο όψεις, αλλά ίδιο πόνο για τα άτομα που έχασαν τα προσφιλή τους πρόσωπα. Κάφροι, και υπάνθρωποι εκατέρωθεν, παίζουν με τις ζωές των άλλων χωρίς να υπολογίζουν συνέπειες, και το τραγικότερο είναι πως τις περισσότερες φορές μένουν ατιμώρητοι. Και θεωρώ και ανέκαθεν θεωρούσα υπάνθρωπους, όλους αυτούς που νομίζουν πως η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο φθηνή και αδιάφορη όσο –ας πούμε ένα δελτίο ειδήσεων. Για αυτό και το πιο extreme λεξιλόγιο. Συγχωρέστε με.
Από κει και πέρα, για να δώσω μια - όχι απάντηση, αλλά επεξήγηση γιατί ο θάνατος του Αλέξη έγινε αφορμή για όλα αυτά τα έκτροπα (αλλά και αιτία για πολλά άλλα πιο ουσιώδη ελπίζω), ενώ ο θάνατος του αστυνόμου δεν έκανε τόσο «ντόρο» στην Ελληνική κοινωνία, θέλω να πω τα εξής, ίσως και τα αυτονόητα.
Όταν σκοτώνεται, ειδικά όταν δολοφονείται ένας συνάνθρωπός μας, η τραγικότητα του γεγονότος είναι δεδομένη. Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε πως αυτό το γεγονός συνέβη το 2007. Ως η κοινωνία του προχωρημένου Αλτσχάϊμερ, νομίζω πως δεν είναι καθόλου παράξενο πως μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έχουμε ξεχάσει αυτά τα γεγονότα. Εδώ δε θυμόμαστε καν τι είναι το «Σάμαινα», ολόκληρος Ζαχόπουλος έχει πια ξεχαστεί, το Βατοπαίδι ήδη ξεθωριάζει…
Δε θα ήταν λοιπόν λίγο ουτοπικό να περιμένει κάποιος, από αυτό το πράγμα που λέγεται Ελληνική Κοινωνία, να έχει τέτοιες μακροχρόνιες, και δυσάρεστες – βρε αδερφέ – μνήμες;
Από την άλλη μεριά, αν τα γεγονότα συνέβαιναν κατά μια - ας πούμε διαβολική σύμπτωση - την ίδια μέρα, πάλι η δολοφονία του Αλέξανδρου θα αποτελούσε μεγαλύτερο σοκ για την κοινωνία. Γιατί το να δολοφονείται ένας αστυνομικός αν και οπωσδήποτε αποτρόπαιο (ειδικά με τον τρόπο που έγινε), ωστόσο είναι κάτι που - στατιστικά αν θέλετε – ανήκει σε αυτό που λέμε «κίνδυνοι του επαγγέλματος». Και είναι σίγουρο πως και στο μέλλον σε κάποια συμπλοκή, σε μια ληστεία, σε μια καταδίωξη, ή ακόμα και σε μια ανύποπτη στιγμή, θα έχουμε ξανά θύματα από την αστυνομική ανθρώπινη δύναμη (ας ελπίσουμε πως τα μόνα θύματα στα παραπάνω σενάρια θα είναι τα περιπολικά, αλλά δυστυχώς δεν είμαι βέβαιος για κάτι τέτοιο). Συνεπώς, η κοινωνία είναι πάντα πιο έτοιμη να δεχτεί τη «θυσία» ενός από τους «φρουρούς» της και βέβαια αν δεν είναι ανάλγητη θα επιδείξει και τις κατάλληλες τιμές στα θύματά που η ίδια προκάλεσε - όπως φαντάζομαι έγινε και τώρα στη συγκεκριμένη περίπτωση του αστυνόμου (ειρωνικό είναι αυτό, δυστυχώς…).
Από την άλλη μεριά όμως, κανένας στην κοινωνία μας δεν είναι προετοιμασμένος να βλέπει αυτούς που την προστατεύουν να πυροβολούν και να δολοφονούν αδιακρίτως τα μέλη τα οποία ακριβώς – υποτίθεται – πως προστατεύουν (έστω και αν «προκλήθηκαν» με κάποιον τρόπο). Ειδικά αν τα θύματα αυτά είναι ΠΑΙΔΙΑ. Ειδικά αν η πρόκληση ήταν λεκτική. Και ειδικά όταν αυτό στερείται λογικής.
Για αυτό λοιπόν τον λόγο, αγαπητέ άγνωστε συντάκτη της παραπάνω ηλεκτρονικής επιστολής, η δολοφονία του Αλέξη, αλλά και κάθε πιθανού άλλου Αλέξη, δημιουργεί περισσότερες αντιδράσεις στην κοινωνία, από ότι η δολοφονία ενός αστυνομικού. Όταν το «To Serve and To Protect» - με όποιες συνέπειες αυτό μπορεί να έχει για αυτούς που προστατεύουν - γίνεται «To Shoot and - Then What?», τότε ως αστυνομία, και ως κράτος έχουμε πρόβλημα. Και καθήκον της κοινωνίας είναι να ξεσηκωθεί σε καταστάσεις οι οποίες θυμίζουν επικίνδυνα απολυταρχία. Και να αντιδράσει με όποιους τρόπους μπορεί (το αν οι τρόποι που διάλεξε η κοινωνία μας να αντιδράσει ήταν «σωστοί», «εποικοδομητικοί», ή από την άλλη «καταστροφικοί και απλά αντιδραστικοί» είναι άλλο θέμα).
Θυμηθείτε πως είχε αντιδράσει η κοινωνία μας σε άλλες περιπτώσεις «ανήκουστων» καταστάσεων και παλαιότερα – φέρ’ ειπείν στην υπόθεση Δουρή. Δε βγήκε βέβαια στους δρόμους διότι προφανώς δε μιλάμε για αντίστοιχες περιπτώσεις, αλλά το σοκ και η όλη αναστάτωση ήταν σχεδόν εξίσου μεγάλη.
Το γεγονός όμως παραμένει πως ένας άλλος ένας νέος άνθρωπος, της γενιάς των 750 €, έχασε τη ζωή του, και δεν ακούστηκε κουβέντα. Και ας ήταν ένας απλός(!) αστυνόμος…
ΟΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ(;) ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΟ.
Αλλά τι να ξέρω εγώ; ….Εγώ απλά έχω
BlackmidnighT
