Στο χωροχρονικό συνεχές μου, το «αύριο» πολλές φορές αποκτά μια σχετικιστική προσέγγιση, οπότε μη με κατηγορείτε, έστω και που έχετε δίκιο για την καθυστέρηση.
Συνεχίζω λοιπόν το «Θεολογικό» μου σχόλιο με την
[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 4]
που ο κατασκευαστής του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ δήλωσε με ειρωνικό τρόπο:
'Ούτε ο Θεός ο ίδιος δε μπορεί να τον βουλιάξει'
Το αποτέλεσµα (καταλήγει το e-mail): Πιστεύω πως ξέρετε όλοι τι απέγινε ο Τιτανικός.
Το αποτέλεσμα σίγουρα όλοι μας το γνωρίζουμε. Εκείνο που εγώ αναρωτιέμαι είναι γιατί ένας Πανάγαθος και Ελεήμων Θεός για να «τιμωρήσει» έναν άνθρωπο για την υπερφίαλη άποψη που είχε, θα έπρεπε να τιμωρήσει όχι μόνο τον ίδιο (εφόσον ήταν και αυτός επιβάτης του Τιτανικού), αλλά να ναυαγήσει το πλοίο, με συνέπεια να πεθάνουν 1500 και πλέον αθώοι - άνθρωποι;
Αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν ακούγεται αυτό σαν έναν εκδικητικό και κακόβουλο θεό; (το μικρό θ εδώ μπαίνει σκόπιμα).
Δηλαδή αν εγώ αύριο πετάω με ένα αεροπλάνο και ο πιλότος θεωρεί πως ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να τον ρίξει, θα πρέπει σε μια πράξη «τιμωρίας» να προκαλέσει αεροπορική τραγωδία; Και εγώ τι φταίω σε τελική ανάλυση;
Και τι θα πρέπει άραγε να σκεφτούμε για την τραγωδία του Chinook όπου βρήκε τραγικό θάνατο και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας; Να σκεφτούμε άραγε πως ο πιλότος ήταν υπερφίαλος, ή μήπως κάποιος άλλος αν ακολουθήσουμε παρόμοιο σκεπτικό;
[ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 5]
Συνεχίζω με τη διάσημη Marilyn Monroe που Ο Bill y Graham (ένας αμερικανός ευαγγελιστής) την επισκέφτηκε σε μια παρουσίαση ενός σόου. Της είπε πως το πνεύμα του Θεού τον έστειλε να της κηρύξει.
Αφού άκουσε λοιπόν αυτά που ο Πάστορας είχε να της πει, του απάντησε:
'Δε χρειάζοµαι το δικό σου Ιησού.'
Μια εβδομάδα αργότερα, βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της.
Εδώ με ένα πρόχειρο ψάξιμο φαίνεται πως αυτή η συνάντηση δε συνέβη ποτέ. Αλλά και έτσι να μην είναι, εδώ προκύπτουν άλλα ερωτήματα πολύ βασικά επίσης:
Όπως το ερώτημα της ελεύθερης βούλησης. Μπορεί κάποιος να θελήσει να μου διδάξει την Αλήθεια (ή την όποια αλήθεια πιστεύει), μπορεί κάποιος να προσπαθήσει να με κατηχήσει. Δεν είναι όμως δικό μου αναφαίρετο δικαίωμα να δεχτώ – αν θέλω βεβαίως – αυτά που έχει να μου προσφέρει;
Εγώ (και όπου εγώ βάλτε τον καθένα από εμάς) δεν είμαι σε θέση να διαλέξω με ελεύθερη βούληση που και σε τι θα πιστέψω;
Αν με το να αρνηθώ τον Ιησού αυτό με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, δικαίωμά μου δεν είναι; Αν θεωρώ πως κάτι δε μου ταιριάζει ως ιδεολογία, πίστη, κοινωνική ομάδα, επιστημονική θεωρία (ή και ό,τι άλλο) δεν μπορώ ως ελεύθερη και αδέσμευτη οντότητα να επιλέξω κάτι άλλο; Κάτι ίσως πιο ταιριαστό στα δικά μου πιστεύω;
Μήπως ο Θεός (ή ο Ιησούς) ως τιμωρός έρχεται και τιμωρεί αυτούς που δεν Τον έχουν επιλέξει; Φαντάζομαι πως όχι γιατί τότε μόνο Χριστιανοί θα υπήρχαν στον πλανήτη.
Μήπως όμως τιμωρεί αυτούς που ενσυνείδητα διαλέγουν να Τον αρνηθούν; Τότε όλοι αυτοί οι σατανιστές, νέο-παγανιστές, new agers, σαϊεντολόγοι, και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, πως ζουν;
Ο Θεός, αν έχουμε μια αθάνατη ψυχή, τότε σίγουρα όταν με το καλό (ή κακό) φύγουμε από αυτόν τον κόσμο, και περιέλθει η ψυχή μας στο δικό Του domain, τότε θα μας κρίνει.
Αν όμως μας έχει στερήσει το δικαίωμα της επιλογής, τότε ουσιαστικά μας έχει στερήσει το ίδιο το δικαίωμα της ζωής μας.
Συνεπώς, το να συζητάμε για τις τιμωρίες που ο Θεός θα επιβάλει σε κάποιον ενώ έχει ήδη προαποφασισθεί αν θα πράξει κάτι καλό ή κακό θα είναι σα να λέμε, πως αν βάλω μπροστά σε ένα πεινασμένο λιοντάρι ένα κατσίκι και στη συνέχεια αυτό το λιοντάρι κατασπαράξει το κατσίκι, τότε και εγώ για να τιμωρήσω το λιοντάρι, το σκοτώνω.
Σικέ δεν είναι;
Και το email συνεχίζει με κάποιες παρόμοιες περιπτώσεις, τις οποίες δεν έκανα τον κόπο ούτε να κοιτάξω αν ήταν σωστές, ούτε και να σχολιάσω, γιατί, φαντάζομαι θα έχετε αντιληφθεί έως εδώ τον τρόπο σκέψης μου.
Αλλά πέρα από αυτό, εισέρχομαι πάλι στην προηγούμενη περίπτωση περί ελεύθερης βούλησης της ψυχής μας και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θεωρώ πως είμαστε όντα Ελεύθερα και αυτόβουλα, και πως έχουμε συνειδητή επίγνωση των πράξεων μας. Αν λοιπόν διαλέξουμε τον δρόμο της αρετής ή της κακίας είναι καθαρά δικό μας θέμα.
Και αν επιλέξουμε τον δρόμο τον «εύκολο», τότε δε θα πρέπει να περιμένουμε και την τιμωρία; Είτε την ανθρώπινη δικαιοσύνη, είτε την αιώνια καταδίκη;
Προφανώς και η απάντηση είναι ναι, ένα ηχηρότατο ναι. Παραβαίνοντας τον νόμο των ανθρώπων ίσως υποστούμε τις συνέπειές του. Από την άλλη μεριά, παραβαίνοντας τον νόμο του Θεού επειδή ακριβώς ο νόμος αυτός προϋποθέτει κάτι βαθύτερο από μέρους μας, δηλαδή την πίστη στην Θεϊκή ύπαρξη, μπορούμε πολλές φορές «ελαφρά την καρδία» να τον παραβαίνουμε.
Εφόσον κανείς δεν μας έχει αποδείξει πέραν πάσας αμφιβολίας την ύπαρξη του Θεού,
Εφόσον κανείς δεν έχει αποδείξει (επιστημονικά) την ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής η οποία θα κριθεί μετά θάνατον,
Τότε πολλοί διαλέγουν να ζήσουν χωρίς να σκέφτονται τη μετά θάνατον ζωή, απλά αγνοώντας την. Δικαίωμά τους. Μάλιστα έχουν και όνομα: Λέγονται αγνωστικιστές. Και μερικοί από αυτούς φαντάζομαι θα είναι και καλοί άνθρωποι.
Και επειδή – με βάση όλα όσα έχω διαβάσει, βιώσει, φιλοσοφήσει – Θεωρώ πως ο Θεός είναι κατά βάση Αγαθός και Δίκαιος, σε τελική ανάλυση, όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις αυτό που εκφράζουν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας στείρος κατηχητισμός, μια προσπάθεια προσηλυτισμού η οποία βασίζεται στον φόβο και όχι στην αγάπη, στην καθυποταγή της τιμωρίας και όχι στην αποδοχή από σεβασμό, στη μείωση της αξίας της ελεύθερης βούλησης.
Για όλους αυτούς τους λόγους τα παραπάνω περιστατικά, ως περιπτώσεις «παραδειγματισμού» τα αποκηρύττω.
Αν λοιπόν και μένα μου συμβεί κάτι κακό, τότε το θέμα το ξαναεξετάζουμε…
Αλλά τι να ξέρω εγώ;
Εγώ απλά έχω...BlackmidnighT
