ΕΝΟΧΟΣ, ΕΦΟΣΟΝ ΑΠΟΒΛΗΘΗΚΕ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ 17-18/12/08

Θα ήθελα ως πρώτη ανάρτηση μιας νέας προσπάθειας επικοινωνίας με τους χρήστες του ίντερνετ, να μπορούσα να αναρτήσω κάτι από τα πλείστα διάφορα θέματα που πιθανόν να ενδιέφεραν να διαβαστούν από κάποιους, ως κοινωνικά σχόλια ή κριτικές της σημερινής μας ζωής, κοινωνίας, και του τρόπου που ζούμε.

Ωστόσο, τα γεγονότα – τα πρόσφατα γεγονότα του θανάτου ενός αθώου παιδιού προκαταβάλουν την πρώτη ανάρτηση στο παρόν ιστολόγιο, ανάρτηση η οποία μπορεί εντέλει και να γίνει ένα κοινωνικό σχόλιο για μια κοινωνία που ίσως ξεβολεύτηκε για λίγο από την έως τώρα μαλθακή στάση της στα όποια ζητήματα την αφορούν άμεσα και έμμεσα.

Συλλυπητήρια, θυμός, εκνευρισμός, έκπληξη, προβληματισμός, και πολλά πολλά άλλα εκφράστηκαν και με το παραπάνω τις τελευταίες μέρες από γνωστούς, αγνώστους, επώνυμους, και γενικότερα από όλους μας, είτε κατ ιδίαν, είτε σε φόρα και κοινωνικές εκδηλώσεις, είτε οι λιγότερο βολεμένοι από εμάς με έμπρακτη διαμαρτυρία και φυσική παρουσία σε διαδηλώσεις (ακόμα ίσως και σε επεισόδια). Για άλλη μια φορά όμως, ως λαός της υπερβολής – αλλά και ως το γνωστό γαλατικό χωρίο (βλέπε Αστερίξ & Οβελίξ) – καταφέραμε σε κάτι που κανονικά θα έπρεπε να συσπειρώσει το «κοινό αίσθημα», τελικά με όλες τις φασαρίες και τα παρατράγουδα που ακολούθησαν, ως αποτέλεσμα παρατηρούμε η αριστερά να διχάζεται, η αντιπολίτευση ως «η αναμάρτητος να βάλει λίθους» κατά της κυβέρνησης, η κυβέρνηση ανήμπορη (άραγε;) απλά να παρακολουθεί και στη συνέχεια να δρα -μάλλον- σπασμωδικά, και ο απλός πολίτης να ρωτά ένα (ή μάλλον ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΑ) ΓΙΑΤΙ.

Ως αισιόδοξος φύσιν άτομο προσπαθώ τις τελευταίες μέρες όχι να βγάλω συμπέρασμα για όλα αυτά που έγιναν, αλλά να επιβεβαιώσω την παροιμία «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αλλά δυστυχώς, πραγματικά, δυσκολεύομαι. Ακόμα και η δικαιολογημένη εξέγερση των νέων παιδιών του γυμνασίου, λυκείου, και πανεπιστημίου, σε μια περίοδο κατά τα άλλα απάθειας (και αφασίας) είναι νομίζω μια φωτεινή εξαίρεση, αλλά ωστόσο εξαίρεση.

Την Τρίτη 16/12 είδα τον Λαζόπουλο στην γνωστή εκπομπή του, να φιλοξενεί – τι άλλο μετά από όλα αυτά - νεολαία. Συγκινητική, με δυνατό λόγο, εντυπωσιακή πολλές φορές, και απέναντι τους ένας Λαζόπουλος, όχι ο γνωστός μας από άλλες αντίστοιχες εκπομπές, αλλά μάλλον κουρασμένος και εκτός φόρμας (προφανώς, "απροπόνητος" μετά από μεγάλη απουσία από τα τεραίν της τηλεόρασης).

Συγκινήθηκα από αυτά που είδα και άκουσα, χάρηκα για τον γενικευμένο ξεσηκωμό, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ λυπήθηκα βαθύτατα γιατί τελικά βλέπω και διαπιστώνω με όλο και ανησυχητικότερη βεβαιότητα πως και τα ίδια τα παιδία έχουν πλέον χάσει αυτό που κανονικά θα έπρεπε να τα χαρακτηρίζει στην ηλικία των 15 και κάτι: Την αισιοδοξία για το άμεσο, αλλά και μακροπρόθεσμο μέλλον τους. Δεν πιστεύουν σε ένα καλύτερο μέλλον, δεν βλέπουν το δικό τους αύριο να εκπληρώνει τα όνειρα τους. Τους έχει στερηθεί το όνειρο σε ένα καλύτερο αύριο (εκπαιδευτικό, επαγγελματικό, προσωπικό) πριν καν ακόμα να έρθουν σε θέση και ηλικία να το διεκδικήσουν, ώστε και αν αποτύχουν στην τελική, να είναι ΔΙΚΙΑ τους αποτυχία.

Νομίζω τους έχει στερηθεί το δικαίωμα στην προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Και αλίμονο σε όλους (μας) όταν αυτό μεταφραστεί σε έμπρακτη αντίδραση…
Τελειώνοντας, θέλω και εγώ με τη σειρά μου να ρωτήσω το ΓΙΑΤΙ (και τι) προκάλεσε την ανεγκέφαλη και εκτός τόπου δολοφονία ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού που ακόμα και να έβρισε, και ζημιές να έκανε, τίποτα μα τίποτα στον κόσμο δεν δικαιολογεί χρήση όπλου.

Το γεγονός πως ο δράστης – αστυνομικός για να δικαιολογήσει την πράξη του, δεν αναφέρεται στο γεγονός αυτό καθεαυτό, αλλά σε άσχετες επί των γεγονότων (σημειολογικές) αναφορές, καθιστά σαφές πως δεν έχει κάτι ουσιαστικό να πει για να δικαιολογήσει – στοιχειωδώς έστω – τα έτσι και αλλιώς αδικαιολόγητα.
Και εξηγούμαι: Έστω πως είμαι αστυνομικός σε περιπολία, και κάποιοι με βρίζουν ή ξεκινούν μανούρα μαζί μου για λίγο και φεύγουν. Εντάξει λοιπόν, εγώ ωσάν «σωστός» αστυνομικός και μιας και αυτά τα πράγματα είναι ανήκουστα και δεν συμβαίνουν ποτέ στην Ελλάδα (και ειδικά στην πιο κυριλέ περιοχή της Ελλάδας τα Εξάρχεια) πρέπει να επιβάλλω την τάξη. Και προφανώς επειδή είμαι καλύτερος ακόμα και από τον επιθεωρητή Κάλαχαν μπορώ να τα βάλω με καμιά 30ριά παλιο-αλήτες και να τους συλλάβω όλους.
Και εδώ τελειώνει το Holly-wood και αρχίζει η παράνοια.

Γιατί στην τελική, (κε) ειδικέ φρουρέ, αν ήμουν στη θέση σου (φευ!) χρήση όπλου θα έκανα μόνο αν κινδύνευε η σωματική μου ακεραιότητα και ακόμα περισσότερο η ίδια μου η ζωή. Φαντάζομαι λοιπόν πως τα 15χρονα θα κουβαλούσαν μαζί τους τουλάχιστον Μ16 και G3-A3, άντε κανά g-glock το πιο φτωχό από αυτά, οπότε…

Αφού λοιπόν (κε) ειδικέ φρουρέ συνέβησαν όλα αυτά, γιατί στα απολογητικά (λέμε τώρα) υπομνήματα αναφέρεστε στον Αλέξη και στην – όποια αποβολή ή κακή διαγωγή είχε στο σχολείο; (δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός πως ούτε αυτά ισχύουν, αλλά τέλος πάντων, έστω πως ισχύουν). Και «αποκλίνουσα» συμπεριφορά να αποτελεί αυτό, εσείς είστε τι; Άνθρωπος με κληρονομικό χάρισμα; Ο δικαστής Dredd; Να κυκλοφορείτε στους δρόμους και να καθαρίζετε την κατά τα άλλα άψογη κοινωνία μας από –άκουσον άκουσον!- παιδιά που αποβλήθηκαν από το σχολείο; Η εν ψυχρώ να δολοφονείτε όσους δε σας κάθονται ωραία και καλά στο μάτι;

Ευτυχώς δηλαδή που τόσα χρόνια στην υπηρεσία προφανώς δεν έτυχε να περάσετε από Σταδίου ή Ομόνοια μέρα μεσημέρι, γιατί δε θα είχε μείνει πρεζάκι για πρεζάκι…

Και μια φράση για τον κο Κούγια: Καλά έκανε και ως ποινικολόγος ανέλαβε την υπόθεσή του ειδικού φρουρού. Έχει, νομίζω, το κάθε δικαίωμα. Τους λόγους που το έκανε δε με αφορούν. Από κει και πέρα όμως εφόσον ισχυρίζεται πως το απολογητικό υπόμνημα (αλλά προκλητικό κατά κύριο λόγο και κατά γενική ομολογία) το συνέταξε ύστερα από εντολή του πελάτη του, εγώ δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Ως δικηγόρος υπεράσπισης, δεν έχετε μαζί και συμβουλευτικό χαρακτήρα αναφορικά με τα – όποια – υπομνήματα συντάσσονται από τον πελάτη σας;

ΕΝΟΧΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΕΦΟΣΟΝ ΑΠΟΒΛΗΘΗΚΕ…

Αλλά τι να ξέρω εγώ; ….Εγώ απλά έχω
BlackmidnighT